Op het eiland Naoshima bevinden zich verschillende kunstinstallaties op locatie. Op een ochtend stapte ik een openbaar badhuis binnen nabij Shinro Ohtake en werd ik getroffen door het stralend wit. Witte muren, vloeren en plafonds. De ruimte was volledig gedecoreerd met erotische memorabilia. Ze werden geprojecteerd, geschilderd, ingebed of gesjabloneerd op spiegels, lichtbakken, wastafels, glazen kralen, kranen, toiletten. Dit ivoren landschap werd overspoeld door veelkleurige soorten planten, dieren en mensen, bestemd voor een feestelijke vrijpartij, een zaaifeest. Zeewier, octopussen, duikers in nauwsluitende pakken, kwallen, protozoën, bikinimeisjes. Alle artefacten waren de replica's of echte pornoherinneringen van een recent verleden, exploderend, weeklagend, in een badhuis / laboratorium vol naakte lichamen. In het midden van de kamer stond een eenzame olifant, gerimpeld met de jaren. Na de verbijstering van de ontmoeting, bevond ik me in een meditatieve staat, alsof ik in lotushouding zat. Maar ik stond rechtop, volledig bewust van mijn voeten op de tegels, van mijn ogen, mijn nek, mijn oren. Voor even werd ik beroofd van mijn herinneringen. Ik stopte met achteruit en vooruit te projecteren. Mijn gevoel van gehechtheid verdween. Het was daar dat ik dacht dat kunst, film, theater, net zoals een paar andere menselijke bedenksels zoals wetenschap en snelheid, tot doel hadden om de staat van het onbegrijpelijk-zijn aan te bieden. En dat de geest een ontsnapping uit de tijd wordt aangeboden en dus wordt gedeactiveerd, tenminste voor enkele ogenblikken.

Apichatpong Weerasethakul is een Thaise filmregisseur, scenarioschrijver en producent (kick the machine). In zijn werk houdt hij zich bezig met het geheugen en belicht hij subtiel persoonlijke politieke overtuigingen en sociale kwesties. Hij won tal van internationale prijzen, waaronder een Gouden Palm (Cannes Film Festival, 2010) voor Uncle Boonmee Who Can Recall His Past lives, de eerste Zuidoost-Aziatische film die deze prestigieuze prijs won.