De uitnodiging voor dit project bracht ons grote vreugde omwille van de vrije manier waarop ze werd geformuleerd en ons samenroept. Ook omdat de uitnodiging focust op een duizelingwekkende vraag: duizelingwekkend, want sinds 1977, toen we trouwden en van theater gingen leven, zijn kunst en leven voor ons één en hetzelfde geweest. Het beantwoorden van de vraag waarom theater, is als het beantwoorden van de vraag waarom we leven, dus je begrijpt ons gevoel van duizeligheid. Uiteindelijk is het een vraag over de duizelingwekkendheid van betekenis: heeft het leven betekenis? Hebben dingen betekenis? Met andere woorden, heeft dat ding, die zogenaamde, verguisde, vaak onheus bejegende werkelijkheid betekenis? Heeft het zin om ons te blijven afvragen of er enige betekenis zit in de zinloosheid van een wereld waarin geweld en onrecht en oorlog nog steeds de boventoon voeren? Waar zoveel mensen worden beschouwd als niets anders dan schroot, massa's opgeofferde mensen, aan hun lot overgelaten om te sterven van de honger of door bommen? Vanaf het begin (we waren twintig, twee domoren snakkend naar kennis... we waren gestopt met studeren, het enige wat we wisten over theater was dat we het wilden doen), vanaf het begin hadden we een helder aanvoelen: dat theater voor ons een plek zou worden om de moerassen van de ziel te onderzoeken, de modder van onze ondergrond, de microkosmos waarin we de misstanden van de planeet konden uitpluizen, en tegelijkertijd een plek om stem te geven aan het onstuitbare verlangen naar geluk en liefde, dat ons in 1977 evenzeer begeesterde als vandaag. Een plek om in opstand te komen tegen de Machten van deze Wereld.

Een plek worden. Dat is wat we gedaan hebben en blijven doen, door kameraden binnen te halen die het theater niet zien als een vak zoals alle andere, maar als een ‘experimentum mundi’: een manier van representeren die verder gaat dan representatie, die met ‘hardnekkige gestrengheid’ fragmenten van waarheid en schoonheid opdelft, die zijn handen openhaalt aan de kale rots. In het Athene van de vijfde eeuw voor Christus werden mensen zoals wij ‘oi technitai Dionisou’ genoemd, de technici van Dionysus, de god van het theater; met andere woorden zijn priesters en techniekers/ambachtslui. Dionysus is de god van de ontleding, van de verscheuring, het kind dat speelt en aan stukken wordt gereten door de Titanen. De ‘technici’ van Dionysus zijn, betekende en betekent nog steeds recht in het gezicht van deze in stukken gescheurde wereld-baby staren, leren hoe je van ontleding en verscheuring kunt overgaan naar wedersamenstelling en herinnering, een geheugentechniek, de stukken weer in elkaar zetten, luisteren naar het slachtoffer dat in onze oren fluistert: “Stel me opnieuw samen, herinner mij“. Het is een techniek die alle andere technieken authentiek maakt, een techniek die de eeuwen en alle ontelbare opvattingen over het toneel overspant, van Aeschylus tot Piscator tot Brecht tot Carmelo Bene tot aan onze eigen tijd. Het theater is geboren bij het onthullen van het gewelddadige fundament van de maatschappij, de opoffering van alle Iphigenia's uit de geschiedenis. Hoezeer het ook mank loopt en struikelt in verwarring, dit blijft zijn poolster: theater is een kunst van het onthullen, van het ontmaskeren door het maskeren, het gebruiken van een kunstgreep om te wijzen op de waarheid.