014
Over ongebreideld kapitalisme & zijn patriarchale performantie in ons leven | Colectivo LASTESIS
En het eerste dat in gedachten opkomt
is de uitbuiting van het leven
en dit niet in figuurlijke zin.
Eerder als zo’n scherpe letterlijkheid,
dat hier te zitten en na te denken minstens pijnlijk is.
Ze hebben alles afgenomen,
behalve onze woede.
En soms, tussen het verzamelen van de doden, het helen van de wonden en het overleven in, nemen we onze woede mee op straat en zingen ze uit.
Het lied gaat ongeveer als volgt:
uitbuiting van ons lichaam
uitbuiting van onze ideeën
uitbuiting van de aarde
uitbuiting van het water
uitbuiting van de bossen
uitbuiting van de dieren
uitbuiting van het gezin
uitbuiting van de vrouwen
uitbuiting van de seksualiteit
uitbuiting van de moeders
uitbuiting van het beslissingsrecht
uitbuiting van het gedwongen moederschap
uitbuiting van de kindmoeders
uitbuiting van de reproductie
uitbuiting van de productie
uitbuiting van het werk
uitbuiting van het huishoudelijk werk
uitbuiting van het onderwijs
uitbuiting van de marginalisering
uitbuiting van de armoede
uitbuiting van de kindertijd
uitbuiting van de jeugd
uitbuiting van de volwassenheid
uitbuiting van de oude dag
uitbuiting van de gezondheid
uitbuiting van de angst
uitbuiting van de kwetsbaarheid
uitbuiting van de quarantaine
uitbuiting van het geheugen
uitbuiting van de onzekerheid
uitbuiting van de opstandigheid
uitbuiting van de waardigheid
uitbuiting van de levensverwachting
uitbuiting van het leven
uitbuiting van de dood
Diep inademen.
We staan oog in oog met de beschrijving van een territorium. Dat gaat ongeveer als volgt:
Een extreem ongelijk, neoliberaal land, met wetten die de economische belangen van de particuliere sector behartigen en niet het leven van de mensen, de waardigheid van de mensen. Een land waar de broze gezondheid alleen maar de waardeloosheid benadrukt van lichamen die niet bijdragen aan het productieapparaat. Een ziek lichaam is een nutteloos lichaam, daarom is er geen bescherming voor dat leven. Het wordt erg moeilijk om na te denken over al het andere terwijl we zien hoe de overheid beslissingen neemt die het leven schenden. De financiën van grote particuliere bedrijven worden beschermd, maar niet die van al de rest.
De rest die werd achtergelaten.
De rest die bleef.
Dat deed er niet toe.
Dat had geen waarde.
De rest die niet leeft maar overleeft.
Manifest over leven en overleven.
Hier wonen we in de dimensie van het overleven, niet van het leven. Leven houdt in dat bepaalde basisbehoeften verzekerd zijn en dat we niet hoeven te twijfelen aan hun vitale capaciteit. Overleven daarentegen houdt ons er rechtstreeks mee verbonden, met de zorg en de actie die betrekking heeft op het niet sterven, op het overleven:
een pandemie overleven
zonder pandemie overleven
een ziekte overleven
een onveilige abortus overleven
een quarantaine overleven met jouw aanrander
schulden overleven
kunst als handelswaar overleven.
(Er valt een stilte)
Een dystopie.
Een wereldpodium, een wereldplatform.
We zagen de angst.
Het onzichtbare – het onbekende.
Een fictie die de mensheid ontwapent en opsluit.
Ze houdt ze gevangen.
En in die fictie wat ons voorheen essentieel leek.
Welk uitgangspunt nemen we om de toekomst te bepalen?
Is dit misschien niet de toekomst?
Wat moeten we nu met deze realiteit aanvangen? We hebben de antwoorden niet, enkel een hoop vragen die beantwoord moeten worden door de topgeleerden van de academische wereld. Enkel zij wagen het.
Wat moeten we nu met deze realiteit aanvangen?
En soms, tussen het verzamelen van de doden, het helen van de wonden en het overleven in, nemen we onze woede mee op straat en zingen ze uit.
Het lied gaat ongeveer als volgt:
laat het allemaal branden en herschreven worden
creëer ten behoeve van de koloniale, anti-kapitalistische maar bovenal
ANTI-PATRIARCHALE deconstructie
in een woede omdat alles je tegenzit
of speelt het in jouw voordeel?
omdat het bestrijden van nationale, structurele, regionale, gemeentelijke en huishoudelijke ontoereikendheid geen gemakkelijke taak is
te meer als je enkel onvaste lijnen hebt, ingehouden woede en steeds zo machtige
vijanden
op het vlak van kwetsbaarheid hebben we weinig te verliezen
dus blijven we hier
we verbranden alles in de aanhoudende opstand
we halen hiërarchieën neer
laten onze eisen horen
tonen nieuwe manieren van leven
bedenken podia waar er geen zijn.
Colectivo LASTESIS is een feministisch performancecollectief uit Valparaíso (Chili). Hun straatvoorstelling ‘Un violador en tu camino’ (Een verkrachter op jouw weg) leidde tot een massabeweging tegen seksueel geweld. Deze protestperformancce werd door vrouwen en protestbewegingen over de hele wereld opgevoerd.