012

De kunst van de durvers | Nora Chipaumire

16 april 2020

Het zou oneerlijk van me zijn om te zeggen dat ik me niet vaak afvraag waarom theater bestaat... Waarmee ik bedoel dat ik me vaak afvraag waarom ik besta... Begrijp me niet verkeerd, dit gaat niet over dat bestudeerde leven, de rede, de filosofie, met andere woorden de goede oude moderne of hedendaagse, koloniale gedachte... Daar stam ik niet van af...

Mijn dagdromen keren altijd terug naar mijn grootmoeders, mijn moeders, mijn broers, mijn zussen, mijn tantes... Voor wie het leven, de daad van te leven, een dagelijks avontuur is, vol verrassingen, vreugdes, twijfels, verdriet, genialiteit, banaliteit en frivoliteit.

Leven... Een dappere onderneming als je zwart en Afrikaans bent.

Ik wil dat... Dat weer, dat enthousiasme over hoe 'hitte de achtertuin beïnvloedt’ of waarom regen dit en dat laat gebeuren: die boom en zijn schaduw en de gebaren van de dans die altijd in de lucht zijn... Zo dichtbij, liedjes zo dichtbij.

De armen... Dat is wat theater is, en waarom theater nooit zal kunnen verdwijnen, want we zullen altijd de armen hebben als we Afrika hebben.
De armen, een theater dat niets te vrezen heeft, niets te verliezen, geen vangnet. De armen, een dagelijkse praktijk in de kunst van zij die DURVEN.
De armen, de vreugde van het trotseren van muggen.
De komst van een onverwachte bezoeker, voor wie je geen extra ruimte hebt maar wel ruimte maakt.
De armen, liedjes die van toonhoogte veranderen afhankelijk van wie ze zingt...

Waarom theater...

Omdat het gaat om het lef van de armen.
We zullen altijd de armen hebben,
de armen, AFRIKA...

We zullen altijd…
Lang leve zij die vrij zijn…

Nora Chipaumire is een choreograaf en performer, geboren in Zimbabwe en momenteel gevestigd in New York. Met haar werk omarmt en betwist ze stereotypen van Afrika en het zwarte lichaam op scène. Ze is een Guggenheim scholar (2018) en won driemaal de Bessie Prize.