002

Dingen die ik zou missen | Lola Arias

het theater binnenkomen langs de achterdeur
de geur van opgewarmde pasta vanuit de kantine
de stem van de inspizient over de luidsprekers
de geheimen in de gangen
de schaduw van de angst op het gelaat van de acteurs
wanneer ze voor de voorstelling voor de spiegel zitten
de technici die nog snel buitenglippen voor een laatste sigaret
de kleine monitors die het lege podium tonen
wachten in het duister achter het decor vooraleer op te komen
de dans van het publiek dat het theater in kleine groepjes binnensijpelt
zij die met z’n tweeën komen
zij die met vrienden komen en hardop babbelen
zij die alleen komen en wanhopig hun metgezel zoeken
de mensen die rechtstaan om mensen te laten passeren
de mensen die daar gewoon maar zitten te kijken naar de billen van andere mensen
de mensen die zich in hun zetel omdraaien om anderen aan te gapen
de rusteloosheid vooraleer iets te zien en ik weet niet wat het is
de start van een reis naar nergens
de stilte van zoveel mensen die kijken naar iets wat ze nooit eerder hebben gezien
de ademhaling van zoveel mensen die dicht bij elkaar zitten
collectief iets begrijpen dat ik niet alleen had kunnen bedenken
de gebaren die op het leven lijken maar het niet zijn
de woorden die daar hangen te zweven als een wolk
de gezichten van het publiek in het schijnsel van het podiumlicht
de gezichten van de technici verlicht door de schermen van hun telefoons
de mensen die hardop lachen tijdens de voorstelling
de lach die je doet lachen
de lach die het publiek in tweeën splijt
de toeschouwers die de deur dichtslaan als ze halverwege opstappen
de toeschouwers die in elkaar gedoken door het donker wegvluchten
de toeschouwers die indutten in hun zetel met hun hoofd naar een kant neerhangend
de gedachten
de telepathie van het publiek als het samen denkt
de angst dat het toneelstuk te snel zal eindigen
de angst dat het toneelstuk nooit zal eindigen
de vreemde tijd tussen het einde van het stuk
en het verdwijnen van wie op het podium stond
en terugkomt om te groeten en te buigen
de toeschouwers gewekt door het applaus
het applaus dat klinkt alsof dingen vallen
het applaus in slow motion van zij die teleurgesteld zijn
de vermoeidheid in het lichaam nadat je op het podium hebt gestaan
het ontwaken van het lichaam na het toekijken in stilte
de spelers die glimlachen bij het groeten omdat het stuk nu afgelopen is
de tijd om opnieuw te spreken na een zo lang stilzwijgen
de mensen die elkaar weerzien in de foyer na de voorstelling
op zoek naar iemand om over het toneelstuk te praten
niets te zeggen hebben na een toneelstuk
het gevoel dat je hebt getijdreisd tijdens een toneelstuk
het gevoel dat je bent verouderd tijdens een toneelstuk
het gevoel dat je iemand anders bent na een toneelstuk
het leven dat verloren ging in het theater
de dingen die verloren gingen in het theater
de eindeloze nachten
de geur van de lege kleedkamers

Lola Arias is een Argentijnse schrijfster en theater- en filmregisseur. Ze is een veelzijdige kunstenaar die mensen met uiteenlopende achtergronden samenbrengt in projecten op het vlak van theater, film, literatuur, muziek en beeldende kunst. Met haar film Theatre of war won ze onder meer de CiCAE Art Cinema Award op de Berlinale, de Movistar+ voor beste documentairefilm op Documenta Madrid en de Prijs voor beste regisseur op het BAFiCi Festival in Buenos Aires.